ನನ್ನ ತಮ್ಮನ ಸೈಕಲ್ ಪುರಾಣ

ಅಡುಗೆ  ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಅಂತ ಅರಿವೆ ಸೊಪ್ಪಿನ ಪಲ್ಯ ಮಾಡಲು ರೆಡಿ ಮಾಡುತಿದ್ದೆ. ಹೊರಗಡೆ ಗೇರುಹಣ್ಣು ಕೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ ಮುನ್ನಿ(ಅಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕರೆಯುವ ಹೆಸರು) ಬಾರೆ ಇಲ್ಲಿ ಎಂದು ಕರೆದರು.

ಸೊಪ್ಪಿಗೆ ಒಗ್ಗರಣೆ ಹಾಕಲು ಎಣ್ಣೆ  ಇಟ್ಟ ನಾನು ಗ್ಯಾಸ್ ಸಣ್ಣಕ್ಕೆ ಮಾಡಿ ಹೊರಗಡೆ ಬಂದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಗೇಟ್ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಸೈಕಲ್ ನಿಂತಿತ್ತು. ಅದನ್ನ ನೋಡಿ ಅಮ್ಮ ಆ ಸೈಕಲ್ ನೋಡೆ ಯಾರದು ಅಂತ ಗೋತ್ತಾ? ಅಂತ ಕೇಳಿದರು.

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಒಳ ಹೋಗಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಂಜು ಅಕ್ಕ ನನಗೆ ವಿಸಿಡಿ ಇದ್ದರೆ ಕೊಡಿ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಪುಟ್ಟ ಮಗ.

ಈಗ ಆರನೇ ತರಗತಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈತನ ಹೆಸರು ಪ್ರಶಾಂತ್. ಅವನ ತಾಯಿ ತಂದೆ ಉಳಿದ ದೋಡ್ಡೋರೆಲ್ಲಾ ಈತನನ್ನು ಪಚ್ಚು ಅಂತ ಕರೆದರೆ. ನಾವೆಲ್ಲ ಹಾಗಲ್ಲ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಒಂದೋದು ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಕರಿತೀವಿ. ನಾನು ಪಚ್ಚು ಕುಟ್ಟ ಅಂತ ಕರೆದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಕುಟ್ಟ ಅಂತ ಕರೆದರೆ ಇನ್ನೂಕೆಲವರು ಬಬ್ಲಿ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕರಿಯೋದು.

ಈಗ ಆರನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಈತ ನೋಡೋಕೆ ಮುರನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಹುಡುಗನಂತಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ಆತ ಮಾಡೋ ಕೆಲಸ ಬರೀ ರೀಪೆರೀ ಕೆಲಸನೇ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಏಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳ ರೇಡಿಯೋ, ಟಾರ್ಚ್ ಹಾಗು ಏಲ್ಲಾ ವಿದ್ಯುತ್ ಉಪಕರಣಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಇವನೆ ಸರಿ ಮಾಡಿ ಕೊಡುವವನು.

ಸಣ್ಣವನಿರುವಾಗ ದೊಡ್ಡವನಾದ ಮೇಲೆ ಎನಾಗುತ್ತೀಯಾ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಲಿತು ಫಾರಿನ್ ಹೋಗುತ್ತೀನಿ ಅಂತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಎನ್ ಮಾಡುತ್ತೀಯ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಮೀನು ಹಿಡಿಯುತ್ತೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಎಲ್ಲರೂ ಜೊತೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಕೂತರೆ ಹತ್ತಿರ ಕೂತವನ ತಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮೀನು ತೆಗೆದು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು ಕೇಳಿದಾಗ ಅದಾ ಕಂಡು ಪುಚ್ಚೆ ಕೋನೋಂಡು (ಕಳ್ಳ ಬೆಕ್ಕು ತೆಗೆದು ಕೊಂಡು ಹೋಯಿತು) ಅನ್ನೋನು ಆಗ ಎಲ್ಲರೂ ನಕ್ಕು ತಮ್ಮ ಊಟ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅಯ್ಯೋ ಅವನ ಸೈಕಲ್ ವಿಷಯ ಹೇಳೋದು ಬಿಟ್ಟು ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದಿನಲ್ಲ ಅಂತ ಬೈಕೊಬೇಡಿ. ವಿಸಿಡಿ ಕೇಳಿದ ಆತನನ್ನು  ಪರಿಕ್ಷೇ ಬಂತು ಕಲಿಯಬೇಕು ಆಮೇಲೆ ವಿಸಿಡಿ ನೋಡೋದೆಲ್ಲಾ ಎಂದು ಗದರಿಸಿದೆ.

ಆದರೆ ಆತ ಅಯ್ಯೋ ನೋಡೋದಿಕ್ಕಲ್ಲ ನನ್ನ ಸೈಕಲ್ ಗೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಹೇಳಿ ನನ್ನನ್ನು ಅದರ ಪಕ್ಕ ಕರೆದು ಕೋಡು ಹೋದ. ಆ ಸೈಕಲ್ ನೋಡಿ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಇದು ನಿನ್ನ ಸೈಕಲ ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ ಅದಕ್ಕವನು ಹ ನೀನೆ ಕೊಡಿಸಿದ ಸೈಕಲ್ ಅಂತ ಹೇಳಿದರು ನಾನು ನಂಬಲು ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವಂತಿತ್ತು ಆ ಸೈಕಲ್.

ನಾನು ಆ ಸೈಕಲನ್ನು ನನ್ನ ತಮ್ಮನ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಂತರ ಅದಿಕ್ಕೆ ನೂರರಿಂದ ಐನೂರರ ವರೆಗೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ನಂತರ ಆತನ ಕಾಲಿಗೆ ಏಟಾದ ಮೇಲೆ ಆತನಿಗೆ ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸಲು ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತದು ಮೂಲೆ ಸೇರಿತು.

ಎರಡು ವರುಷದ ಬಳಿಕ ಪಚ್ಚುನ ಅಣ್ಣ ಅಣ್ಣು ಆ ಸೈಕಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಡು ಹೋಗಿ ಅದಿಕ್ಕೆ ಪೈಂಟಿಗ್ ಮಾಡಿಸಿ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಂತರ ಓದಿನ ಒತ್ತಡ ಜಾಸ್ತಿ ಆದ ಹಾಗೆ ಸೈಕಲ್ ಕಡೆಗಿನ ಒಲವು ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು.

ಈಗ ಸೈಕಲ್ ಪಚ್ಚುವಿನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಈ ಸೈಕಲ್ ಅವನಿಗೆ ಖುಷಿಯಾಗಿರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಆ ಸೈಕಲ್ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಪಟ್ತಿರುತ್ತೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಆತ ಸೈಕಲನ್ನು ಹಾಗಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಒಳ್ಳೆ ಎ.ಸಿ ಕಾರಿನಲ್ಲಿರುವಂತೆ  ಎಫ್.ಯಮ್ ರೇಡಿಯೋ ಅದೂ ಒಂದಲ್ಲ ಎರಡು, ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಸಿಗುವ ಮೂರು ಕಲ್ಲರಿನ ಟಾರ್ಚು ಅದು ಒಂದಲ್ಲ ಐದರ ತನಕ ಇರಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಸ್ವಿಚ್ಚು, ಹಾಗೆ ಕರೆಂಟು ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡುವಂತಹ ಎರಡು ಬ್ಯಾಟರಿಗಳು,ಆಮೇಲೆ ವಿಸಿಡಿಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ದೇವರ ಫೋಟೋ ಅಥವಾ ಶರ್ಟ್ ಗಳಿಗೆ ಹಾಕುವಂತ ಗುಂಡಿಗಳನೆಲ್ಲಾ ಜೋಡಿಸಿ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ.ಸೈಕಲಿನ ಚಕ್ರದ ಕಡ್ಡಿಗಳಿಗೆ ಮೀನು ಹಾಗು ತಾವರೆಯಂತ ಏನೋ ವಸ್ತುಗಳನೆಲ್ಲಾ ಜೋಡಿಸಿ ಅಲಂಕರಿಸಿದ್ದಾನೆ.

ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳು ಇವನ ಸೈಕಲ್ ನೋಡಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಹಾಗಿದೆ ಈ ಸೈಕಲ್  ಈತನ ಕೈಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ಒಂದು ದಿನನೂ ರೀಪೇರಿಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಈ ಸೈಕಲನ್ನು ಯಾರೊಬ್ಬರು ಮುಟ್ಟುವಂತಿಲ್ಲ. ಹೀಗಿದೆ ಈತನ ಸೈಕಲ್ ಪುರಾಣ.

 ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿ ಸರಿ ಈಗ ಹೋಗು ಮತ್ತೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟಾಯಿತು. ಆತನನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿ ಒಳಗೆ ಬರುವವರೆಗೂ ಒಲೆ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ ಒಗ್ಗರಣೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮೆಲ್ಲ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಸೊಪ್ಪು ಆಗಲೇ ರೆಡಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಮಾಡಬೇಕಿದ್ದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದರು.

ನನ್ನ ಪಚ್ಚು ಕುಟ್ಟನ ಸೈಕಲ್ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತು ಒಗ್ಗರಣೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದನ್ನೇ ಮರೆತು ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿಂದ ಬೈಸಿಕೊಂಡಂತೆ. ಈತನ ಸೈಕಲ್ ಪುರಾಣ ಓದುತ್ತಾ ಕೂತು ಯಾರ ಕೈಯಿಂದನೂ ಬೈಸ್ಕೋಬೇಡಿ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಬೈಸ್ಕೋಂಡರೆ ನಾನಂತೂ ಜವಬ್ದಾರಳಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳುತ್ತಾ

ಬರಿಬೇಕು ಅಂತ ಕೂತೆ ಆದ್ರೆ ಏನ್ ಬರಿಲಿ ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಸಾಕಾಗೋಯ್ತು . ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಬಂದು ನಿಂಗೆ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಯಾರು ಹೇಳಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು? ಅನ್ನೋ ಪ್ರೆಶ್ನೆನ ಮುಂದಿಟ್ಟ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆ ವಿಷಯ ಸಿಕ್ಕಿತು ಅಂತ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟು ಆತನಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಿ. ನೋಡಿ ಹೀಗೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ  ಕವನ ಓದೋದು ಸಂಗ್ರಹಿಸೋದು ಅಂದರೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ. ಉದಯವಾಣಿ ಪತ್ರಿಕೇಲಿ ಬರುತಿದ್ದ ಕಾವ್ಯ ಬಿಂದು ಓದುತಿದ್ದೆ. ನಾನು ಒಂದು ದಿನ ಹೀಗೆ ಬರೀಬೇಕು ಅಂತ ಅಸೆ ಪಡುತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಏನು ಬರೆಯುವುದೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಏನಾದ್ರು ಬರೆದರು ಅದನ್ನ ಯಾರಿಗೂ ತೋರಿಸಲು ಭಯ ಯಾಕೆಂದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗೇ ನನ್ನ ಆಸೇನ  ಅಲ್ಲೇ ಮುಚಿಡುತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ನನ್ನ ಕವನ ಹಾಗೂ ಲೇಖನ ಸಂಗ್ರಹಿಸೋ ಹುಚ್ಚು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಹೀಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಆರ್ಕುಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸದಸ್ಯೆಯಾದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಏನಾದ್ರು ಬರೀಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಅಸೆ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರೊಡೆಯಿತು ಅದಿಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಕಾರಣ ನವಿಲೂರ ಹುಡುಗ ಸೋಮಣ್ಣ ನ ಹಾಗೂ ಹರೀಶ್ ರವರ ಬರಹ. ನಾನು ಹೀಗೆ ಬರೀಬೇಕು ಅಂತ ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗೆ ಸೋಮಣ್ಣನಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದೆ. ನಂತರ ಇನ್ನೂ ಬರೀಬೇಕು ಅಂತ ಅಸೆ ಬೆಳೆಯಿತು ಹಾಗಾಗಿ ಬರಿತ ಇದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಒಂದು ಕಡೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಡೋಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದೋರು ರಂಜಿತ್ ರವರು. ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ರಾಜೇಶ್, ಜ್ಞಾನಮುರ್ತಿ, ರಂಜಿತ್, ಇಂಚರ ಸೋಮಣ್ಣ  ಇವರೆಲ್ಲರ ಬರಹ ಹಾಗೂ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬರೆಯಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು.  ಹಾಗೇ ಬರೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದರಿನ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವರು  ಕನ್ನಡ ಪ್ರಭ ಪತ್ರಿಕೆಯವರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬ್ಲಾಗಾಯಣ ಅನ್ನೋ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ನನಗೆ ಈ ವಿಷಯನ ತಿಳಿಸಿದ್ದು ರಾಜೇಶ್. ಅವರು ತಿಳಿಸದೇ ಇದ್ದರೆ ನನಗೆ ತಿಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಹಾಗಾಗಿ ರಾಜೇಶ್ ಅವರಿಗೆ ತುಂಬು ಹೃದಯದ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.  ಹಾಗೇ ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆನ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ  ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದರಿನ ನೆನಪಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಇನ್ನಷ್ಟು ಬರೆಯ ಬೇಕೆಂಬ ಅಸೆ ಹೊತ್ತು ಕೊಂಡು ನನ್ನ ಬರವಣಿಗೆನ ಹೀಗೆ ಮುಗಿಸಿದೆ ನೋಡಿ . ತಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಹೀಗೆ ಇರಲಿ 

ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವಿರಾ??????

ಒಂದು ಶುಕ್ರವಾರ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು  ಎಂದಿನಂತೆ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೊರಡಲು ರೆಡಿಯಾದೆ. ಹಾಗೇ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ವಾಪಾಸು ಬರೋವಾಗ ಬಸ್ಸು ಕೈ ಕೊಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರಬೇಕಾಯಿತು.ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳು ಆಡೋದನ್ನ ನೋಡಿದೆ.ಪಾಪ ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲ ಬರಿ ಚಡ್ಡಿಲಿ ಇದ್ದವು ನೀರು  ನೋಡದೆ ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದಂತಿದ್ದ  ಮೈ ಕೈ, ಎಣ್ಣೆ ಕಾಣದ ತಲೆಗೂದಲು ನೋಡಿದರೆ ಪಾಪ ಅನಿಸುತಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರ್ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬೇಜಾರಾಗಿ ಅದರಲಿದ್ದ ಪ್ರಸಾದನ ಅವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಅವರ ತಂದೆ ತಾಯಿನ ನೋಡಬೇಕೆಂದು ಆ ಕಡೆ ಹೋದೆ. ಆದ್ರೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾರು ಆ ಮಕ್ಕಳ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.  ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಕೇಳಿದೆ ಅದಿಕ್ಕೆ ಅವರು ಅವರಿಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಅವರು ಇನ್ನೊಂದು ಸೈಟಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ ಅಂದರು. ನನಗೆ ಕೋಪ ಬಂದು ಆ ತಂದೆ ತಾಯಿಗೆ ಬೈಯುತ್ತ ಆ ಮಕ್ಕಳ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಣ ಅಂತ ವಾಪಸ್ಸು ಬರೋವಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ನಾಲಕ್ಕು ಜನ ಮಕ್ಕಳಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೊಂದು ವರ್ಷ ಹೆಚ್ಹು ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದ ಹಾಗಿದ್ದರು ಎಲ್ಲರೂ ಹದಿಮೂರು ವರುಷದ ಕೆಳಗಿನವರು. ಆದ್ರೆ ಈ ಮಕ್ಕಳು ಆಟ ಆಡುತಿರಲಿಲ್ಲ ಅದರ ಬದಲು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತಿದ್ದರು. ಕಾಲಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಲಿ ಇಲ್ಲ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲ ಬರೀ ತಲೇಲಿ ನಾಲಕ್ಕು ಐದು ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನ ಹೊತ್ತು ತರುತಿದ್ದರು. ತುಂಬಾನೇ ಬೇಜಾರಾಗಿ ಅವರನನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಅವರ ಭಾರನ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿ ಮಾತಾಡಿಸಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಎಲ್ಲಿ ಅಂದಾಗ ಮಕ್ಕಳು ಊರಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಯಾರ ಜೋತೆಗಿದ್ದೀರ  ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಚಿಕಪ್ಪ ಹಾಗೂ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಇದ್ದೀವಿ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲ್ವೇನೋ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಅದಕಂತಾನೆ ಕಳಿಸಿದ್ರು ಊರಿಂದ. ಆದ್ರೆ ನಮಗಿದೆ ಶಾಲೆಯಾಗಿದೆ. ಹೋಗೋ ಅಸೆ ಇದೆ ಆದ್ರೆ ಇವರು ಕಳಿಸಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರನ್ನ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಸಾಕುವವರು ಶಾಲೆ ಬಿಡಿಸಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆತರುತ್ತಾರೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಜಾರಿ ಕೊಂಡರು. ನಮ್ಮ ಈ  ಸರಕಾರ ಎಷ್ಟು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನ ತಂದರು ಪ್ರಯೋಜನ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಆಗ ಅರ್ಥ ವಾಯಿತು. ಈ ತರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರನ್ನು ಏನು ಮಾಡೋದು? ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ದುಡಿಸ್ತಾರೆ. ಯಾರಾದರು  ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಬರುತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದರೆ ಸಾಕು ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ರಜೆ ಕೊಟ್ಟು ಮನೆಗೆ  ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆ ಇಂತವರಿಗೆಲ್ಲ ಪಾಠ ಕಲಿಸಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳನ್ನ ದುಡಿಸುವವರಿಗಿಂತ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೆಲಸ ಕೊಡುವವರಿಗೆ ಮೊದಲು ತಕ್ಕ ಶಾಸ್ತಿ ಮಾಡಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರು ಕೆಲಸಾನೇ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಆ ಮಕ್ಕಳು ದುಡಿಯುತಿದ್ರ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ!! ನಂತರ ದುಡಿಸುವವರ ಮೇಲೆ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಬೇಕು. ಎಲ್ಲೂ ಬಾಲಕಾರ್ಮಿಕರು ಇರಬಾರದು ನೀವೇನಂತೀರಾ? ನಾನು ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನ ನೋಡಿದ ದಿನ ದಿಂದ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಬಾಲ ಕಾರ್ಮಿಕರು ನೋಡ ಸಿಗುತ್ತಾರೋ ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರ ಇರೋ ಶಾಲೆಗೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸುತ್ತೇನೆ ಕೂಡಲೇ ಅವರು ಬಂದು ಆ ಮಕಳನ್ನ ಶಾಲೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡುಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ನಿಮಗೂ ಅಷ್ಟೇ ಎಲ್ಲಾದರು ಇಂಥ ಮಕ್ಕಳು ನೋಡ ಸಿಕ್ಕರೆ ಖಂಡಿತ ಸಮೀಪ ಇರೋ ಶಾಲೆಗೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿ. ಬಾಲಕಾರ್ಮಿಕ ಅನ್ನೋ ಪಿಡುಗುನ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡೋಣ. ಇಂತಹ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತೀರ ತಾನೆ?

ತಾಯಿಯೇ ದೇವರು ನೀವೇನಂತೀರಾ?

ಅಮ್ಮಾ ನಿನ್ನ ಎದೆಯಾಳದಲ್ಲಿ ಗಾಳಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಮೀನು ಮಿಡುಕಾಡುತ್ತಿರುವೆ ನಾನು!!!!!
ಎಷ್ಟು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿರೋ ಹಾಡು ಎಷ್ಟು ಕೇಳಿದರು ಇನ್ನಷ್ಟು ಕೇಳಬೇಕೆನ್ನೋ ಆಸೆ. ಮಗು ತಾಯಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಕಾತರಿಸುತ್ತಿದೆ. ತನ್ನ ತಾಯಿನ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ  ಇದೆ. ನನಗೆ ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಪ್ರಪಂಚದ ಬೆಳಕು ತೋರಿಸು ಎಂದು ತನ್ನ ಮೆತ್ತನೆಯ ಕಾಲಿಂದ ತಾಯಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಒದೆಯುತ್ತಿದೆ ತಾಯಿಯು ಆ ನೋವಿಂದ ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಾಳೆ. ಯಾವಾಗ ನಾನು ಈ ಮಗುವಿನ ಮುಖ ನೋಡುವೆನೋ ಎಂದು ಕಾತರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮಾ  ಹೇಳುತಿದ್ದ ಮಾತು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಹೆಣ್ಣು ಆಗಲು  ಆಕೆ ತಾಯಿಯಾಗಲೇ ಬೇಕು. ಅದು ನಿಜಾನೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಒಂದು ವರುಷ ಕಳೆಯುವಾಗಲೇ ಹೆಣ್ಣು ಗರ್ಭಿಣಿ ಆಗಬೇಕು ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಈ ಜನರ ಬಾಯಿಯ ಮಾತಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಏನಮ್ಮ ಹೋಗಿ ಒಳ್ಳೆ ಡಾಕ್ಟರ್ಗೆ ತೋರಿಸ್ಕೊಂಡು ಬರಬಾರದ ಅಂತ ಹೇಳೋರು  ಕೆಲವರು. ಏನೋ ಸಮಸ್ಯೆ ಇರಬೇಕು ಅದಿಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಮಡಿಲು ತುಂಬಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋರು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು. ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ಉತ್ತರ ಕೊಡೋಕ್ಕಾಗದೆ ಏನು ಹೇಳೋಕು ಆಗದೆ ಪಡುವ ಪಾಡು ಆಕೆಗೆ ಗೊತ್ತು. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಜನ ಕೇಳಿದ ಮಾತು ನೀನು ತಾಯಿನ ದೇವರು ಅನ್ನುತ್ತೀಯಲ್ಲ  ಹಾಗಾದರೆ ಅಪ್ಪ ಯಾರು ಗುಮ್ಮನ ಅಂತ. ಅಮ್ಮಾ ಯಾವತಿದ್ರು  ದೇವರೇ ಯಾಕೆಂದರೆ ನನಗೆ ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಬೆಳಕನ್ನು ತೋರಿಸಿದವಳು ತಾಯಿ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ತಾನೆಷ್ಟು ನೋವು ಪಟ್ಟರು ತನ್ನ ಮಗುವಿಗೆ ನೋವು ಪಡಿಸಲು ಇಷ್ಟ ಪಡೋದಿಲ್ಲ ಒಂಬತ್ತು ತಿಂಗಳು ಮಗುನ ಅದೆಷ್ಟು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ  ಕಾಪಾಡಿ ಅದನ್ನ ಈ ಭೂಮಿಗೆ ತರೋವಾಗ ಆಕೆ ಪಡುವ ವೇದನೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ  ಎಲ್ಲ ವೇದನೆಯನ್ನು ಆ ಮಗುವಿನ ಆಳುವಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಮಗುವಿನ ಮುಖ ನೋಡಿ ಮರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಇದಕ್ಕೆ ತಾಯಿ ಯಾವತಿದ್ದರು ದೇವರು. ಆದರೆ ಅಪ್ಪ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನೋವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರ ಇಲ್ಲ. ಆದರು ಅಪ್ಪನೂ ದೇವರು ಸಮಾನರೇ. ತನ್ನ ಮೈಯ ರಕ್ತವನ್ನು ಹಾಲಗಿಸಿ ಮಗೂಗೆ ಕುಡಿಸುವವಳು ತಾಯಿ ಮಗುವಿನ ನೋವನ್ನು ಸಂತೋಷವನ್ನು ಮೊದಲು ತಿಳಿಯುವವಳು ತಾಯಿ ಇಂತಹ ತಾಯಿಯನ್ನ ದೇವರು ಎಂದು ಅನ್ನಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ.